Mając 20 lat może mniej, a może więcej, człowiek nie przejmuje się niczym, jest młody i z tej młodości korzysta. I ma takie prawo. Nie czuje wtedy potrzeby patrzenia wstecz, wspominania, nie czuje potrzeby odkrywania siebie. Raczej odkrywa to, co życie może przynieść, przeżywa wzloty i upadki, szczęśliwe i mniej szczęśliwe dni, podróżuje, bawi się, korzysta z życia. Pytam - kim jesteś? Odpowiedzi są tak różne, jak różne są środowiska życia osoby. Nikt nie patrzy do swojego wnętrza. Nikt nie powie: Jestem bo jestem.

Mając ponad 50 lat i więcej patrzymy wstecz. Wspominamy i zaczynamy odkrywać siebie. Już teraz wiem, że nigdy nie przestaję uczyć się samego siebie. Świadomość tego kim się jest przychodzi z czasem, wraz z kolejnymi doświadczeniami na karku. Usiądź kiedyś, wspomnij i zapisz w dowolny sposób co przeżyłeś, gdzie byłeś, jakie miałeś wspaniałe dni i te, o których chciałbyś zapomnieć. Szybko zobaczysz, że jesteś wspaniałym człowiekiem, jesteś dla innych, dajesz to co najlepsze. Przesadzam? Nie, wędrując po świecie z takimi ludźmi miałem do czynienia. Wierzmy w ludzi!